Mari-Zanne Byleveld (27) van die Vorstershoop-omgewing se eerste swangerskap, wat deur in vitro-bevrugting (IVB) bewerkstellig is, het twee embrio’s behels. Sy en haar man, Henro, het gehoop vir ’n tweeling, maar ’n paar weke later het een embrio opgehou groei. “Daardie vreugde het in ’n oomblik in hartseer verander,” onthou sy. Tot Jano gebore is.

Haar tweede ervaring van verlies was ’n jaar ná Jano (nou 3) se geboorte. Mari-Zanne het weer swanger geraak deur IVB, dié keer met ’n dogtertjie, wat hulle Sanel sou noem – na haar ma, Sandra.

Die swangerskap het egter in Augustus 2023 geëindig by haar suster se troue. “Die bloeding het skielik net begin. Ek het in ’n gastekamer saam met my ma gehuil.”

Mari-Zanne en die tweeling. Foto verskaf

By die hospitaal het sy soveel bloed verloor dat die nag in ’n waas gehul was. “Ek het leeg, verpletterd, afgesny van die droom gevoel wat ek pas weer begin droom het.”

Die twee miskrame het Mari-Zanne verskillend beïnvloed. “Die eerste een was meer emosioneel as fisiek; ek het een lewende baba gedra terwyl ek oor die verlies van die ander een getreur het.

“Ek het gedink miskien was die dokter verkeerd, maar die werklikheid het my getref. Ek het twee teenstrydige emosies gelyktydig gevoel – vreugde vir Jano en hartseer vir sy tweeling.”

Die tweede miskraam het haar sowel fisiek as emosioneel beïnvloed. “Met Sanel was die pyn onmiddellik en fisiek. Toe die bloeding begin het, het ek geweet iets is verkeerd. Ek het gevoel hoe my liggaam my baba van my af wegneem, en daar was niks wat ek kon doen nie.

Mari-Zanne en Jano. Foto verskaf

“Die pyn was intens, en ek het soveel bloed verloor dat ek skaars daardie nag kan onthou. Ek het gebroke en uitgeput gevoel.”

Sy vertel baie mense dink dit word makliker ná die eerste keer, maar dit gebeur nie. “Elke verlies is anders. Ek het gesukkel met skuldgevoelens en hartseer, veral ná die tweede miskraam.”

Sy het dit hanteer deur haarself toe te laat om te treur. Om briewe aan die babas wat sy verloor het, te skryf, het haar gehelp om haar gevoelens te verwerk. Sy het ook op Henro en haar ma gesteun vir ondersteuning. “Ek kon myself nie dwing om sterk te wees nie. Ek het gehuil, ek het geskryf, ek het gepraat, en my familie het my vasgehou,” sê sy.

Henro het die miskrame stilweg hanteer, maar ondersteuning deur sy teenwoordigheid getoon eerder as deur woorde. “Hy het my nooit laat voel my hartseer was te veel nie.”

Die tweeling. Foto verskaf

Tog het die seer hulle nader aan mekaar gebring. “Ons was gebroke, maar ons het aan mekaar vasgehou. Ons het geleer om mekaar se manier van hantering te verstaan en te aanvaar.”

Sy onthou die isolasie en misverstand waardeur vroue dikwels ná ’n miskraam in die gesig gestaar word. Kwetsende opmerkings, soos “ten minste is die baba nie gebore nie”, of die bevraagtekening van IVB het bykomende pyn veroorsaak. “Elke baba het saakgemaak. Selfs dié wat ek nooit vasgehou het nie,” sê Mari-Zanne.

In Augustus 2024 het Mari-Zanne en Henro hul tweelingdogters, wat ook met die hulp van IVB gebore is, verwelkom.

Emke is avontuurlustig en dapper, terwyl Wilné kalm en saggeaard is. “Jano het vinnig aangepas en hulle sy eie byname gegee. Hy was ook gretig om te gehelp waar hy kon.”

Henro en klein Jano. Foto verskaf

Mari-Zanne erken die geboortes was emosioneel: ’n Moeilike noodkeisersnee vir Jano en ’n beplande keisersnee vir die tweeling. “Om hulle vir die eerste keer vas te hou, het ’n gevoel van genesing gebring.

"Hulle het my sagter gemaak, maar ook sterker. Ek waardeer klein oomblikke meer en waardeer elke dag saam met my kinders."

Mari-Zanne raai ander vroue wat miskrame ervaar aan om hul hartseer te erken. “Jou pyn is werklik, en jou baba maak saak. Hou aan hoop, en moenie skaam wees om te treur nie.”

Sy voel egter baie sterk daaroor dat daar steeds ’n gebrek aan bewustheid en ondersteuning is vir vroue wat deur ’n miskraam gaan.

“Ek leef my droom, al het dit anders begin as verwag,” sê sy.

• Het jy ’n nuuswenk om te deel? Bel of whatsapp die OFM Nuus-lyn: 066 487 1427.

OFM Nuus/Charne van der Merwe